Öncelikle uzun zamandır blogu ihmal ettiğimin farkındayım ve aslında şunu farkettim ki ben kendimden de çok uzakta bir yerlerdeyim ve bu süre zarfında kendimi de ihmal etmişim.O yüzden bir karar verdim ve artık bloga geri dönüyorum. Hem de neredeyse 9 aylık bir anne , yaşamışlığı çok derinleşmiş bir kadın olarak..
Zaman içinde hayatımın veya yaşadıklarımın ne kadarını paylaşırım çok bilmiyorum ama elimden geldiğince paylaşmaya, deneyimlerimi aktarmaya çok kararlıyım. Umarım bu kararın arkasında durabilirim zira hayat ne getirir gerçekten bilinmez !
Neyse kısa bir bilgilendirme sonrası hayatımın en özel en anlamlı gününü sizinle paylaşmak istiyorum...
09.04.2015 sabahı, hamileliğimin 40+1. gününde doktorumun ve benim kararımla -başlayan doğum sancılarıma müdahale edilmek üzere- hastaneye gittim. Müdahale gerekliydi çünkü hem hamilelik süremi doldurmuştum hem suyum azalmıştı hem de sancılarım düzenli bir şekilde başlamıştı. Biz sadece süreci hızlandırmanın daha doğru olduğunu düşündük. Her şey planlandığı gibi başladı suni sancı verildi ve benim doğum sancılarım sıklaştırıldı. Çok güzel ilerleyen bir süreç yaşıyordum çünkü bu konuda çok hazırlıklıydım. Bir çok kitaptan teorik bilgi edinmiş bununla da yetinmeyip Ayşe Öner'in doğum seminerine katılmıştım.
Kasılmalarım çok güzel ve düzenliydi keza benim acı eşiğimde düşündüğümün çok çok üzerinde çıkmıştı ve ben çok kontrollü bir süreç yaşıyordum ki doğum maceram 20.45'te acil sezeryanla sonuçlandı !! Peki neden her şey bu kadar yolunda giderken sonuç sezeryan olmuştu?
Her şeyden önce benim minik oğlum çok inatçıydı ve direniyordu :) diğer bir sebep ise ben kasılmalar sırasında çok yorulmuş ve ara ara baygınlık geçiriyorken oğlum da çok yorulmuştu ve nabzı düştü.. Yani artık bu durum ikimiz içinde hayati önem taşır hale gelmişti.Doktorum ki beni hep normal doğum konusunda desteklemiş ve o ana kadar da bu konuda bana yardımcı olmuş olmasına rağmen bana artık müdahale etmesi gerektiğini söyledi eşim ve ben de onun kararını destekledik ve ben kendimi ameliyathanede buldum. Süper bir ekip benimle birlikteydi.Başta doktorum Banu Duru ve diğer bütün ekip çok hızlı bir şekilde duruma el koyup beni ve bebeğimi sağ salim birbirimize kavuşturdular :)
Gözlerimi açtığım anda tabiki bebeğimi sordum ve odama çıkmamla o minik cennet kokulu kuzumu "Demir'i" bana getirdiler. Ne hissettiğimi ne yaşadığımı asla kelimelerle ifade edemem. Ama o an benim için milat oldu. Ben o ameliyathaneden odama çıkarken başka biri olarak geldim. Evet Anne olmuştum ama sanki bir şeyler yüklenmiş gibiydi. Beni ancak Anne olanlar anlar sanırım :) Allah isteyen herkese sağlıkla huzurla hayırlıyla nasip etsin inşallah...
Farkındayım biraz uzun bir post oldu. Bana kalsa daha çok şey yazarım ama sizi sıkmayayım bu post bu kadar olsun.Okuduğunuz ve hayatıma dahil olduğunuz için teşekkür ederim. Sonraki postta görüşmek üzere ...
Anne & oğul ilk karşılaşma
Baba & Oğul ilk kucaklaşma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder