Müdahale edemediğimiz; bizi zorlayan, acıtan, inciten, amacı büyütmek olan yaşanmışlıkların toplamına hayat diyoruz. Gerçek hayat, bizi sınayan her şeyin bütünü. Sabır, bu sınavların en büyüğü. Gözlemlediğim kadarıyla geçemeyeceğimizi düşünüp pes ettiğimiz an, hayat daha büyük ve daha zor bir sınavla karşımıza çıkıyor.
"Keşke"lerin en çok söylendiği, göz yaşlarının en çok içe akıp yaktığı zaman hayatın farkına varıyoruz. Kimsenin sınavı aynı değil. Dolayısıyla kopya çekme imkanınız yok. Kimi çok kısa sürede mezun oluyor; kimi aylarca belki yıllarca o sınavı vermek için çabalıyor. Burada kabul edilmesi gereken bu sınavı yalnız vermek zorunda olmamız. Çünkü herkes kendi hayatını yaşıyor; önünde sonunda... Bazen pes edecekken "iyi ki"lerimiz devreye giriyor. Eşimiz, annemiz, babamız, bize muhtaç çocuğumuz, kardeşimiz, dostlarımız destek oluyor. En güçsüz ve yenik hissettiğimizde tekrar ayağa kaldıran güce "iyi ki" diyoruz. Sesli ya da sessiz...
Tüm karanlıklara, girdaplara, sıkıntılara, zorluklara rağmen iyi ki nefes alıyorum. İyi ki birine "iyi ki" dedirtiyorum.
Benim "iyi ki"lerimden biri...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder